5.31.2011

Ben

İzmir'de doğdum. Ve orada olduğum süre boyunca tüm kalbimle dünyanın en güzel yerinde yaşadığımdan emindim.
İlköğretim boyunca ''Hadi bakalım Alidan...'' esprisine maruz kaldım. Lisede sadece Fransızca öğrendim. Hala, akranlarım anayasa çalışıp kadavra incelerken, tek yaptığım şey Fransızca'yla uğraşmak.
Henüz pişman olmadım bundan.
Tabi arada İstanbul'a yerleştim. Bu taşınma pek çok şeyi değiştirdi şüphesiz. İzmir'le e orada yaşayan insanlarla aramdaki mesafenin coğrafi açıdan artması duygusal olarak da uzaklaşmama sebep oldu. Uzaklaşmaların bazıları işime geldi, bazıları beni üzüyor. Bazıları ise henüz sınıflandırılamıyorlar.
Bazen, sabahları uyandığımda orada olmayı diliyorum. Okul servisine yetişme güdüsüyle hızla giyinip Buca'da bir dağda bulmak istiyorum kendimi. Sonra daha az eğlenceli anılar geliyor aklıma. İzmir'de olmadığını bildiğim fırsatlar, o şehrin sokaklarında yüzüstü bırakılışlarım, çocukluk hatalarım...
Tüm bunlar İstanbul'da uyandığım için mutlu olmamı sağlamasa da İzmir'de değilim diye üzülmemi engelliyor. Sanırım.
Neyse ki İstanbul'la iyi anlaşıyoruz. Yine de buradaki havanın rahatlığının sebebi bir otel olması. İzmir'in havası, ne olursa olsun, bir ev olacak benim için. Bir daha asla temelli kalmak için dönmeyeceksem de oraya gitme isteğimi bastıramayacağım.
Hayatım göreceyle sabit manyaklılarla yaşayan bir sürü insan ve Johnie Doe'lar ile dolu. Galiba onlar sayesinde anlatacaklarım bitmiyor. Beni dolduruyorlar ve ben de kağıtlara taşıyorum. Bazen çizgili, bazen süper emici fil halkalı kağıtlar oluyor bunlar.
Durup düşündüğümde hayatımda yer alan ya da geçip giderken iz bırakan insanları, çoğunun ortak noktası İzmir. Sırf orada yaşarken tanıştıklarımın değil, buradakilerin de. Enteresan bir diasporayız. Birbirimize aşık oluyoruz.

Evet, İzmir'in en güzel olmadığı konusunda şüphem yok. Ama sanırım tanışabileceğim adamların ve kadınların en iyileri İzmir milliyetçiliğinden yoksun İzmirliler olacaklar. Özellikle İzmir dışındaki dünya için.

Her şey bi' yana, kişisel tecrübelerime dayanarak konuşuyorum, kimse İzmirliler gibi öpüşemiyor.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder