Birinin arkasından yeteri kadar üzülürseniz, onun için ''gerçek''leştirdiğiniz üzülme eylemi yapılan bi' şey olmaktan çıkar ve olduğunuz kişinin temel özelliklerinden biri haline gelir. Sonrasında ne kadar mutlu olursanız olun o, oradadır. Biraz güçten düşebilir, zaman zaman kuvveti ve tesiri artabilir. Ama artık bu hüzün için farkındalığınız gerekli değildir.
Bazılarım bunu tecrübe diye adlandırmaya meyilliler.
Birinin arkasından üzülme duygusu samimiyetle yaşanıyorsa bu o kişiyle paylaşılanın onurlandırılması, yüceltilmesi anlamına gelebilir ki bu da o kişiyle yaşanılan duyguların tekrar yakalanamayacağı inancını doğurabilir.
Bazılarımız aşka inanır. Bazılarımız inanmaz. İnananlar da içlerinde aşkın sadece bir kez yaşanabileceğini savunanlar ve bunun birden çok defa gerçekleşebileceğini düşünenler gibi gruplara ayrılır.
Bence aşk zamansal olarak sadece bir kez elde edilebilen bir olgudur. İnsanın, her birimizin, sevme konusunda belli bir kapasitesi vardır e bu miktar hazır olunduğunda bir sevgiliden diğerine geçer. Şahsen buna inanıyor olsam da gerçekleştirebildiğim söylenemez.
Yine de beynim sonsuz ihtimalleri algılayamasa da bir sınıra tabi olduğumuz düşüncesini reddediyorum.
Cevap bulmamız gereken, giden birinin arkasından boşlukta kalan ''aşk''ın bir diğer aşığa kanalize olması için ne gibi durumlar sağlanmalıdır?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder