Bazen Yeter Gerçekten Yeterdir

Yeteri kadar incittim. Gördüm de. Bilecek kadar öğrendim de.
İyi olabileceği anlayabilecek kadar. Ve onun gitmesine izin vermenin kötü olduğunu.
Civardaydım aslında. Orada burada.
Tüm o çocuklar etrafta koştururken, oluşturmak için kalplerini,  yerden parçalar toplarken ben, benimkileri paralamış, havana koyup tuz buz etmiştim.

İyi bir şeyi gördüğümde tanıdım evet, gitmesine izin verecek olmam ise kötü.

Duygulara bu kadar önem verdiklerini söyleyen insanlarla dolu bizim dünyamızda kendi hislerini fanusla, ruhunu demirden burkayla korumalı insan.
Yine de hala nâmüstesna, nâmüstesnalığın bizatihi kendinden bile, umutlarım varsa...
Balkon, duman, el feneri...
Bunların hayallerini kurmak çok da yanlış değil.

Tüm o çocuklar koştururken etrafımızda, tüm o çocuklar kendi kırdığımızın parçalarını topluyorlarken...
Yeterince duydum. Evet.

İyi bir şeyi gördüğümde tanıdım, gideceğine izin vermiş olmam ise kötü.

Her zaman sınırlarıyla mimlenmiş aşıkların olacak, ellerini kalplerinin üstüne koyarak yemin eden.
O kalp bizim mi, nereden bileceğiz?