Hali hazırda arzuladığım zaten bu iken, çocukluğuma baktığımda birkaç anı dışında yanımda hatırlayamadığım bir adamın beni aramıyor olması gerçekten çok bir anlam ifade etmiyor benim için.
Muhtemelen olması gereken bizim ikimizin arasındaki ilişkinin tam tersi. İddia ettiğinin aksine sadece seni suçlamıyorum. Seni çok çok uzun süredir suçlamıyorum aslında. Buna gerek ya da değer görmüyorum.
Buna kabullenme deniyor sanırım. Yıllar boyunca ben ''Galiba kabulleniyorum.,, derken sen de ''Korkarım kabulleniliyorum.,, diye düşünmeliydin. Şu saat de sonrası da geç çünkü.
Arkadaşlarım var. Benim tattığım tarzda bir eksikle büyüyen, yaşayan. Ölüm gibi gayribeşeri bir etken yüzünden buna mecbur kalmış olan. Peki bizim özrümüz nedir? Sen oradaydın, oradasın. Yanımda duran ufaklığın telefonunun uzaklığında sadece. Beni telefona istemekten aciz.
Sen ne zaman, neden vazgeçtin benden? Neden olduğunu bilsem de ne zaman vazgeçtiğimi hatırlamıyorum ben mesela. Ama sen neden vazgeçtin? Hayatımıza soktuğun diğer kadınları bildiğim için mi? Paramızı nerelerde harcadığını bildiğimden mi yoksa? Sokakta bana seni sorduklarında ne diyeceğimi bilemediğim için mi? Korkudan. Annemi müthiş derecede üzdüğünü bildiğim için mi? Kapımıza gelen adamlarla karşılaşmaktan korktuğunu onlarla bizim ilgilenmemiz için evde olmadığını söylediğimiz için mi? Hayatı da intiharı da eline yüzüne bulaştırırken seni karga tulumba hastaneye taşıyanlar arasında olduğumdan mı yoksa o gece intihar etmeye çalıştığını, seni öldürmeye çalışmadığımızı anlatmak için karakola ifadeye vermeye gittiğimizde orada olduğum için mi?
Anlaşılan bunlar için değilmiş. Tüm yaptıklarına rağmen annem seni tekrar kabul ettikten sonra yine kötü adam olmaya devam ettiğin, annem senden boşandıktan sonra bunun yıllar önce yapılması gereken şey olduğunu bildiğim, seni annemle barıştırmaya çalışmayı reddettiğim, bunu yüzüne söyleme cesareti gösterdiğim için.
Miş.
Ne diyeyim, sen bilirsin. Bana verdiğin, gözle görülür tek şey soyadın. Onu da kabul ettiğimde ya da istediğimden değil. Bilakis reddediyorum onu da. Bilfiil.
Ama sen bunu umursayacaksın. Ve ben bunun için özür dilemeyeceğim.
Tek sorun, kardeşim bunu kaldıramıyor. O söylenenleri yediremiyor. Seni hala seviyor olmalı.
Çocuk işte.
sevgili babacığım..
YanıtlaSil..derken ben istemediğim bu dünyada yaşamak zorunda olduğumu anladım.sen herzamanki gbi bana kapının dışından bakıyordun.seni gördüm fakat benim senin gözlerinin içine baktığımı anlaman hiçte olabilir bir durum değildi. bunu anladığımda zaman çok geç deildi.
Sana hep ulaşmak istedim baba! hiç bir yerim acımıyorken hasta numarası yapıp ateşimi ölçmeni bekledim..ölçmedin..seni hep ne kadar sevdiğimi söylemek için hazırlansam,hep işin vardı,gittin,duymadın-dinlemedin. söyler misin ne zaman benimle oldun?! nezaman kızım dedin?simdi soruyorum sana baba sen ne zaman babam oldun? ne zman bunu içinde hissettin?
Sözde hep iyiydin,muhteşemdin,erişilmezdin.. ama ben hep senın gelmeni bekliyordum pencerede..sen geldiğinde sokuyordum kafamı yorganın altına uyuduğumu bil gel öp,üstümü ört ve git diye. hiç biri olmadı baba.artık alıştım bende biliyormusun bunları anlamsız,imkansız oldugunu anladım.ögrendim baba aslında sen hiç yokmussun..
peki bana ne oldu baba? bana ne oldu biliyormusun?
Arkadaşlarının yanında bir baba kelimesi duyduunda isteksizce gözünden akan yaşları gizlice silmeye çalışan biriyim simdi..odasında sana ait hiç birsey bulundurmayan şizofrenin tekiyim! ve ben simdi bu baba kelimesinin anlamını hiç bilmeyen bir babaya bunların hesabını sormaktan vazgeçen biriyim.
Olan yine bize oldu değil bu sefer baba!olan bu sefer sana oldu!
Şimdi ölümğ bekle dur baba.. sana söz verdim ben,öldüğünde bile göz yaşlarım akmıycak..sana son sözüm ağlamıycam ben baba..
Bak güzel gözlü kızın büyümüşte neler ögrenmiş?güzel gözlü kızın simdi cok iyi baba,biliyorum aklına bile gelmez ama merak etme iyiyim baba!