27.09.09 - Mathieu Bénézet

Mathieu Bénézet

Ce fut naguère
poème ce qui aujourd'hui est cendres
La tombée du jour – et qu'ai je à dire Marcher

sur un chemin automnal – ce que je prononce
est si désemparé de vérité
Les fleurs pareilles fleurs jetées et les mêmes

posées noyées les mêmes douleurs d'un corps
à jamais brûlé
Deux corps furent incinérés Deux corps de femme

et les mêmes douleurs
Il y a de grands étangs sombres dans mon sommeil
Dans le grand fleuve noir le coeur

avec lenteur est une âme aussi
bouche non oubliée et de toute rosée Ce fut
et de sang de femme ce fut Voici

que je pleure d'or à nouveau sans souci de poème
et des mots Sans souci du miroir
Face à celles seules priées par moi je pleure

d'or et non pas de langue



Daha dün oldu
bugün kül olan şiir
Gün batımı – diyeceğim şey Gitmek

bir güz yolunda – dolandığım
gerçekten sebep eli böğründe kalakalmış
benzer Çiçekler atılmış çiçekler ve aynıları

bir vücudun acılarında boğulmaya konumlandırılmış
asla yanmayacak olan
yanmış olan İki vücut kadının İki vücudu

ve aynı acılar
büyük karanlık gölcükler Var benim uykumda
büyük karanlık nehirDe kalp

ile ağırlık bir ruhtur aynı zamanda
kıpırdar unutulmaz ve tamamen pembesidir Bu
ve kadın kanı Burada

ağladığım altındır oysa bir kez daha şiir acısından Yoksun
ve kelimeler ayna acısından Yoksun
sadece benim tarafımdan edilen dualara Karşı ağladığım

altındır, dil değil