Postmodern Leyla

Mecnun'un lafının ardından durdu düşündü Leyla. Bir an için ''Ne diyor yahu bu adam?'' dedi içsesi ona.
    Bizatihi kendisi Leyla'ydı sonuçta, ardından destanlar yazılacak olan Leyla.
    Karşısındaki adam kavrulmuşsa eğer Leyla yandığı için olmuştu bunların hepsi, o tarih olsa da Leyla Leyla olarak kalacaktı hep. Ne sanıyordu bu adam kendini? Başına gelen, onu o yapan her şeyi kendisine, aşkına borçluydu nihayetinde, şimdi kalkıp da ''Sen Leyla değilsin.'' demek de neyin nesiydi?
    Gözleri doldu, sırf sinirinden ama. Aşk destan yazmıştı ona. Hayaliyle her daim aklını, zihnini ziyaret ettiği adam bunları söylüyorsa, mahvolsundu o olsa olsa Leya olurdu şu saatten kelli.
    Adamın şu ''Ben kaynağım sen dirhem.'' tavrına  verilecek en iyi cevap olsa da ''Sen kurudun ben varım hala.'' sustu Leyla, konuşamayacağından değil de susmak erdem olduğundan, yoksa bu buruş buruş tarih olmuş adamı erkek olarak istediği falan da yoktu.
    ''Mecnun'um yapma.'' dedi ironiyle ama karşısındaki perişan herif bunu da anlayamadı şüphesiz. Kadınların da retorik olabileceği anlaşılana dek daha çok vakit geçmesi gerekiyordu.
    ''Ben Leyla'yım, can yakarım
    Perişan olursun yolun sonunda
    Ben her dem Leyla.'' diye şakıdı.
   

    Tabi Mecnun olayı kıraathanedeki arkadaşlarına böyle anlatmadı.